Slecht en GOED

Beiden zijn uit het verstand ontsproten oordelen die in werkelijkheid onbestaande zijn. Iets of iemand "is", niet goed of slecht, "is" of "is niet" : dat is de werkelijkheid. Het verstand echter oordeelt of iets goed of slecht is, wat reeds een eerste gradatie-vorm betekent, door het verstand geschapen. Het verstand kan slecht rekenen in verschillen, in gradaties. Het verstand gaat nog verder : het maakt gradaties in "slecht" en creëert daarbij slecht-slechter-slechtst en maakt van "goed" goed-beter-best. Het zal dus ook de twee extremen bepalen : dood en leven, duivel en engel, hel en hemel. Zoals ik reeds eerder zei, het verstand versplintert wat er is om het te kennen, steunende op in het verleden opgedane kennis. Wat het verstand uiteen trekt komt nooit meer samen, blijft in kennis als versplinterd achter. Het ego denkt het verstand te gebruiken, en beseft niet dat het net omgekeerd is : het verstand overheerst  het ego en stimuleert het aldus. Het ego denkt het verstand te zijn, de ultieme illusie. Uit die door het verstand gemaakte gradaties volgen er ego-oordelen, zeg maar ego-voordelen : de waarneming, misvormd door het ego en het verstand op zoek naar eigen voordeel, mondt uit in oordelen, meningen enz... Het verstand plaatst slecht en goed als reële begrippen buiten jezelf. Zo zal je ego wat je waarneemt met je verstand gaan kennen en beoordelen, zichzelf ziende als de buitenstaander. Mijn ego is het uwe niet, mijn verstand is het uwe niet, denk ik, dus we gaan behoorlijk botsen, aanvallen, strijden.

"Slecht" en "goed" zullen vervagen als begrip als je iets gaat aanvaarden. Aanvaarden betekent immers je eigen oordeel (verstand) buiten beschouwing laten, je verstand en je ego opzijzetten dus. Zo gaan ook de andere tegenstellingen verdwijnen : mooi-lelijk, wit-zwart, arm-rijk... Het zijn door het verstand gemaakte tegenstellingen, compleet onbestaande. Je verstand en ego verdwijnen ooit in de tijd, zijn in principe nooit "geweest". Elke berekening verdwijnt door een nieuwe berekening omdat het "denken" niet te stoppen is en je eigenlijk niet toebehoort : het denken, in de tijd, is autonoom, heb je niet in de hand, kan je ook niet stoppen als je dat wil. Je bent niet je verstand, de denker, dat denk je enkel !