Als dat niet simpel is...

Eeuwig zingen de bossen...

Twee kwaliteiten, totaal overbodig

Arm of rijk, wat maakt het uit ?

"to be or not to be" vraag en antwoord

Parels voor de wijzen

De ster zal nooit meer schijnen

Eindelijk een beetje vrijheid

een scheve schaats in een harde wereld

Herinneringen aan mijn jeugd

Ik heb vliegangst, denk ik

Mijn deur staat altijd open

Zoeken in een dorre wereld

Ik ben een nomade, net als de Joden in de bijbel. Ik doolde ook veertig jaar door de woestijn in mijn leven, op zoek naar mezelf, naar God, naar mijn oorsprong, het beloofde land. Er waren heel wat dorre obstakels : vruchteloos werken, vrienden verliezen, zandkastelen bouwen, teveel dorst in die hete wereld waar de leugen en de slang regeren. Ik verlegde steeds mijn horizon, de woestijn kende geen grenzen, ik ook niet ! Hoe meer ik had, hoe zwaarder de tocht, en ik wilde méér. Ik heb begrepen dat buiten jezelf grenzen opzoeken en verleggen naar de dood leidt, niet naar geluk. Ik wil een nomade zijn, opzoek naar geluk binnen mezelf.

Zo simpel, zo EENVOUDIG

Vredig leven... Er is zoveel te zeggen, zoveel uit te leggen...'t Is nochtans simpel, eenvoudig voor ieder mens. Je kijkt naar binnen, vergeet je zinnen en beseft gewoon wie je daar ontmoet. Vooreerst jezelf, dat kan even pijn doen, het geweten spreekt een taal in wit en zwart. Wat pijn doet kan genezen, wat goed aanvoelt moet groeien, zo simpel is dat. Je beaamt dit, wil alles zien in wit en zwart, er is slechts die keuze als je vrij wilt zijn van zorgen. Zorgen komen van dromen, de wereld wiegt je in slaap en je blijft maar dromen, werkt je in de zorgen. Maar de tijd loopt, sneller dan je wil, zeker als je ouder wordt. En met de tijd groeit de angst, alsof het kouder wordt. Angst is de duivel, een teken dat je naar binnen kijken moet. De angst komt van buiten, je kijkt door bedampte ruiten... Je ziet aanval en verdediging, beiden noodzakelijk als je leven wil zoals je leeft. Geniet gewoon van elke dag, vergeet gisteren en denk niet aan morgen. Elke dag heeft zijn zorgen, maar die heb je in de hand. De rest zijn enkel gevolgen van zaken die je niet meer kunt veranderen. De toekomst is nog niet, voorspel jezelf geen verdriet in de toekomst om wat gisteren was. Je kan enkel "nu" zorgen voor een nieuw goed verleden als je dan toch nog wil denken aan 't verleden. Elke dag is nieuw, elke lente is nieuw, wees blij dat je die beleven mag.

Als je goed bij je naar binnenkijkt, ontmoet je ook nog iemand anders. Ik zou zeggen : een oude bekende : je ware zelf, je echte "ik". Die is totaal ongeschonden, puur en vrij, tijdloos en onveranderd. Je moet hem koesteren, weer leren kennen, je moet weer worden zoals hij. Dan zal je vrede leren kennen, eraan wennen, en gelukkig zijn.

Vanwaar komen al die TEGENSTELLINGEN ?

Weten we nog over wat we praten als het over "geloof" gaat ? Er is alvast één tegenstelling die ik uit ervaring kan kaderen : GELOOF en ongeloof. De laatste tien jaar heb ik filosofie en theologie gestudeerd, priesterstudies, maar vrees niet, ik ben er niet ingetuind. Ik studeerde filosofie in Brussel, theologie in Brussel, Ars(Frankrijk) en Brugge. Zodoende heb ik drie seminaries gekend, erin meegeleefd, en gestudeerd voor de puntjes. Zelf was ik tezelfdertijd zeven jaar kloosterling, vier jaar in één klooster(Frankrijk), en een goeie drie jaar in één abdij in België. In een eerder schrijven stelde ik dat de waarheid niet te grijpen is : echter, hoe meer onwaarheid je bewust waarneemt, hoe dichter je bij de waarheid komt. Daarom ben ik heel blij dat ik kunnen studeren heb op latere leeftijd. Ik heb heel bewust veel onwaarheid gezien en beleefd, en ben dus dichter bij de waarheid gekomen. Ik wil vooropstellen dat de Bijbel mij nauw aan het hart ligt, en dat Christus in mij leeft.

Theologie, de opleiding in het seminarie en het kloosterleven hebben mij geleerd dat al deze zaken werkelijk niets met "geloof" te maken hebben, eerder met ongeloof. Als je gelooft, en je wil dit uitdragen, dan heb je helemaal geen verworven illusoire macht of verstand nodig. Achteraf bekeken ben ik bij het instituut kerk niet aan de bak gekomen. Ik vond er wat ik absoluut niet verwachtte, ik was ingetreden om een juist leven te leiden, ik was niet te nemen en verzette mij tegen machtsmisbruik van hen die het abnormale normaal vonden. Dit gaat over "ongelofelijk ongeloof". Een voorbeeldje :  mijn persoonlijke biecht met mijn door het seminarie opgelegde geestelijke vader werd door diezelfde geestelijke vader doorgebeld naar mijn overste in het klooster, die daar gemakkelijk macht uit puurde tegenover mij, nochtans wetende dat biechtschending voor de kerk onmiddellijke excommunicatie betekent, maar dat lappen de geestelijken blijkbaar aan hun laars, de wetten gelden niet voor hun, enkel hun macht is belangrijk. Ik ben nog nooit zo gekrenkt geweest. Ik zou zeggen : biecht nooit ! Al wat je zegt kan tegen je gebruikt of misbruikt worden.

Wat de theologie betreft : je moet toch geen uitzonderlijk intellect hebben om het Woord Gods te begrijpen ? Als dat waar is, dan geloof je in een discriminerende God, een afgod die enkel houdt van "slimme" mensen. Ik heb theologen gehoord, héél knappe deskundigen, proficiat, maar dan vind ik theologie een gewoon vak zoals wiskunde. Ik heb geleefd bij iemand in 't klooster, die zichzelf een prima theoloog vindt, ik ook zelfs, maar geef mij maar een clochard om mee te leven, die is meestal een stuk aangenamer en eerlijker.

 Het leven van Christus is héél simpel, hij vergaf en genas, maakte niemand angstig, en hield op een niet-wereldse manier van Zijn Vader en van de medemens.

Wat is het verschil tussen "geloof" en "ongeloof" ? Je levenswijze ! Dat is Christus komen brengen, dat is het Woord van God. Zijn Woord is zo simpel, zo vredig, iedereen begrijpt het zonder uitleg door demonen. Wees niet slim, maar gelovig !

Tijd en EEUWIGHEID

Tijd is een meestal negatief ervaren begrip. Je hebt te weinig of geen tijd of de tijd gaat te rap of te traag naar je zin, en de tijd herinnert je aan de dood, het onvermijdelijke einde als je op het niveau van tijd denkt. Wat is tijd ? Een ontastbaar iets, dat ongevraagd zijn gang gaat zonder mijn inspraak. Ik kan de tijd niet stilzetten. Ik heb hem niet aangezet. Waar heb ik dat nog gehoord ? Ik had het in een vorig schrijven over het verstand. Dezelfde symptomen : je kan het denken niet stilzetten, het gaat zijn eigen gang, je hebt het ook niet aangezet. Tijd en verstand hebben dus op zijn minst enkele identieke eigenschappen en vooral : ze zijn beiden baas over je. Verstand heeft het begrip "tijd" nodig : wat er exact "nu" gebeurt is een schemerzone voor het verstand. Het heeft geen referenties van het "nu". Het kan enkel het "nu" beoordelen vanuit het verleden, uit vorige ervaringen zeg maar. En het zal ook het aldus beoordeelde "nu" projecteren naar de toekomst. Het lijkt een soort berekening. Het verstand maakt je blind voor wat er "nu" is. Het drijft je steeds naar de link tussen verleden en toekomst en het "nu" wordt weggelaten. Jammer : het "nu" is een glimp van de eeuwigheid, de werkelijkheid. Verleden en toekomst zijn onwerkelijk, hebben geen "zijn". Je kunt "nu" niets meer veranderen aan het verleden, hooguit aan de gevolgen, maar de oorzaak is verdwenen, "is" nu niet. De toekomst is nog niet, "is" dus ook niet. Het "nu" is een open ervaring : wie je nu ziet kan helemaal een andere zijn dan vroeger, de persoon kan totaal veranderd zijn, jij kunt helemaal veranderd zijn. Het "nu" laat de werkelijkheid vrij, laat de mens vrij, zet je verstand op nul. Je verstand kan het "nu", de eeuwigheid, niet grijpen, niet begrijpen. Als je de eeuwigheid wil vermoeden, gebruik dan je verstand, maar laat je niet gebruiken door je verstand.  Je bent je verstand niet, je "hebt" verstand, je bent je lichaam niet, je hebt een lichaam. Ik ben ervan overtuigd dat tijd en verstand  hand in hand gaan en helemaal niets met de werkelijkheid te zien hebben. De werkelijkheid en de eeuwigheid bevolken het "nu" waar verstand en tijd geen vat op hebben !

Het gewilde en HET ZIJN

Mijn Geest, mijn Ziel, is Gods Kind, eeuwig de Wil van God, zijnde in God, met Hem verbonden, volmaakt in alles zoals de Vader. Wat ze wil geschiedt. Ze heeft de mogelijkheid gedacht en gewild "anders te zijn" dan God, los van God. "Anders zijn" moest "helemaal anders zijn". Ze dacht en ruilde  eeuwigheid voor tijd, niet-materie zijnde dacht ze materie... en vereenzelvigde zich met die mogelijkheid in haar gedachten. In haar denken kwam ze los van God, totaal anders zijnde, maar in werkelijkheid is ze in God, Zijn Evenbeeld. Dit alles resulteert in een gespletenheid binnen de ziel : aan de ene kant is er "het eeuwig volmaakt zijn in God" en aan de andere kant de gewilde gedachte "totaal anders zijn, los van God in de tijd". Die gespletenheid en die vereenzelviging met de gewilde gedachte hebben ernstige gevolgen. De ziel, het Kind van God, schept net zoals God, haar Evenbeeld. Haar Evenbeeld is net zo gespleten als de ziel is in gedachten : al wat ze schept bestaat uit tegenstellingen, is bipolair. Alles wat de ziel waarneemt in haar gewilde,denkbeeldige, geschapen werkelijkheid is bipolair, bestaat uit tegenstellingen : warmte-koude, licht-duisternis, positief-negatief, hoog-laag, goed-slecht, links-rechts enz... Bipolariteit houdt in : afstand en tijd.

Denk even na over alles wat je waarneemt : je herkent in alles de bipolariteit, je lichaam is symmetrisch, je linkse hand is de perfecte tegenhanger van je rechterhand, zo gaat het ook met je linker en rechter oog en zo kun je doorgaan; alles wat je waarneemt heeft in zich twee tegengestelde polen. Muziek bestaat uit een afwisseling van stilte en geluid, hoge tonen en lage tonen, reuk bestaat uit waargenomen vochtigheid in tegenstelling met droogte...uiteindelijk vind je die tegenstelling in en tussen mensen.

Binnen mijn waanwereld moet ik de terugweg vinden, mij herinneren "wat" ik werkelijk ben, afscheid nemen van de afscheiding die ik gewild heb. Beleef ik weer mijn werkelijke "zijn", dan vallen alle waarneembare verschillen en geschillen weg, zijn ze er nooit geweest, voor u niet en voor mij niet, want we zijn één, Kind van de Vader !

Slecht en GOED

Beiden zijn uit het verstand ontsproten oordelen die in werkelijkheid onbestaande zijn. Iets of iemand "is", niet goed of slecht, "is" of "is niet" : dat is de werkelijkheid. Het verstand echter oordeelt of iets goed of slecht is, wat reeds een eerste gradatie-vorm betekent, door het verstand geschapen. Het verstand kan slecht rekenen in verschillen, in gradaties. Het verstand gaat nog verder : het maakt gradaties in "slecht" en creëert daarbij slecht-slechter-slechtst en maakt van "goed" goed-beter-best. Het zal dus ook de twee extremen bepalen : dood en leven, duivel en engel, hel en hemel. Zoals ik reeds eerder zei, het verstand versplintert wat er is om het te kennen, steunende op in het verleden opgedane kennis. Wat het verstand uiteen trekt komt nooit meer samen, blijft in kennis als versplinterd achter. Het ego denkt het verstand te gebruiken, en beseft niet dat het net omgekeerd is : het verstand overheerst  het ego en stimuleert het aldus. Het ego denkt het verstand te zijn, de ultieme illusie. Uit die door het verstand gemaakte gradaties volgen er ego-oordelen, zeg maar ego-voordelen : de waarneming, misvormd door het ego en het verstand op zoek naar eigen voordeel, mondt uit in oordelen, meningen enz... Het verstand plaatst slecht en goed als reële begrippen buiten jezelf. Zo zal je ego wat je waarneemt met je verstand gaan kennen en beoordelen, zichzelf ziende als de buitenstaander. Mijn ego is het uwe niet, mijn verstand is het uwe niet, denk ik, dus we gaan behoorlijk botsen, aanvallen, strijden.

"Slecht" en "goed" zullen vervagen als begrip als je iets gaat aanvaarden. Aanvaarden betekent immers je eigen oordeel (verstand) buiten beschouwing laten, je verstand en je ego opzijzetten dus. Zo gaan ook de andere tegenstellingen verdwijnen : mooi-lelijk, wit-zwart, arm-rijk... Het zijn door het verstand gemaakte tegenstellingen, compleet onbestaande. Je verstand en ego verdwijnen ooit in de tijd, zijn in principe nooit "geweest". Elke berekening verdwijnt door een nieuwe berekening omdat het "denken" niet te stoppen is en je eigenlijk niet toebehoort : het denken, in de tijd, is autonoom, heb je niet in de hand, kan je ook niet stoppen als je dat wil. Je bent niet je verstand, de denker, dat denk je enkel !